Κάθε πρωί ξυπνάω, ανοίγω ελάχιστα το μάτι (ίσα μια χαραμάδα να δω αν έχει φωτίσει ή αν είναι ακόμα νύχτα) και για μερικά δευτερόλεπτα με κυριεύει ο τρόμος: Κάτι τεράστιο κρέμεται απειλητικά από πάνω μου. Κάτι σκοτεινό και φτερωτό. Κάτι ζωντανό που θέλει να με φάει ή κάτι άψυχο που, μες στην αδιαφορία της τυχαιότητας του σύμπαντος, θα με σκοτώσει αναίτια. Ένα παράξενο έντομο σαν τεράστια λιβελούλα ίσως ή μια σπασμένη έλικα από ελικόπτερο.

Κάθε πρωί, στις λίγες στιγμές πριν το μάτι ανοίξει διάπλατα και το μυαλό θυμηθεί που βρίσκομαι, κάνω αντανακλαστικά μια ανεπαίσθητη κίνηση να σηκώσω το χέρι για να προφυλαχτώ. Κι έπειτα πιάνω τα γυαλιά μου. (Κι αρχίζει ο αληθινός τρόμος άλλης μιας μέρας.)

Στο ταβάνι βρίσκεται ένας ανεμιστήρας οροφής.

Δεν τον έχω συνηθίσει ακόμα.