30/03/2007

πήγαιν' έλα


ΠΡΟΣΩΠΑ:
ΦΛΟ
ΒΙ
ΡΟΥ
(απροσδιόριστης ηλικίας)

Κάθονται πλάι-πλάι στο κέντρο, από δεξιά στα αριστερά η Φλο, η Βι και η Ρου. Με πλάτες στητές, κοιτούν ίσια μπροστά, τα χέρια σφιγμένα στην ποδιά τους. Σιωπή.


ΒΙ: Πότε ειδωθήκαμε τελευταία φορά οι τρεις μας;

ΡΟΥ: Ας μη μιλάμε. [Σιωπή. Η Βι φεύγει από δεξιά. Σιωπή.]

ΦΛΟ: Ρου.

ΡΟΥ: Ναι.

ΦΛΟ: Πώς σου φαίνεται η Βι;

ΡΟΥ: Μικρή αλλαγή βλέπω. [Η Φλο μετακινείται στην κεντρική θέση· ψιθυρίζει στο αφτί της Ρου. Θορυβημένη.] Ω! [Αλληλοκοιτάζονται. Η Φλο φέρνει το δάχτυλο στα χείλη.] Δεν το έχει καταλάβει;

ΦΛΟ: Προς Θεού, όχι. [Έρχεται η Βι. Η Φλο και η Ρου κοιτάζουν ξανά προς τα μπρος, ξαναπαίρνουν την αρχική τους στάση. Η Βι κάθεται στα δεξιά. Σιωπή.] Ας καθίσουμε μαζί όπως παλιά, στην αυλή του παρθεναγωγείου της δεσποινίδας Γουέιντ.

ΡΟΥ: Στο κούτσουρο. [Σιωπή. Φεύγει η Φλο από αριστερά. Σιωπή.] Βι.

ΒΙ: Ναι.

ΡΟΥ: Πώς τη βρίσκεις τη Φλο;

ΒΙ: Ίδια τη βλέπω. [Η Ρου μετακινείται Φλο μετακινείται στην κεντρική θέση· ψιθυρίζει στο αφτί της Βι. Θορυβημένη.] Ω! [Αλληλοκοιτάζονται. Η Ρου φέρνει το δάχτυλο στα χείλη.] Δεν της το έχουν πει;

ΡΟΥ: Θεός φυλάξοι. [Έρχεται η Φλο. Η Ρου και η Βι κοιτάζουν ξανά προς τα μπρος, ξαναπαίρνουν την αρχική τους στάση. Η Φλο κάθεται στα αριστερά.] Πιασμένες χέρι-χέρι… όπως τότε.

ΦΛΟ: Να ονειρευόμαστε. . . τον έρωτα. [Σιωπή. Η Ρου φεύγει από τα δεξιά. Σιωπή.]

ΒΙ: Φλο.

ΦΛΟ: Ναι.

ΒΙ: Πώς τη βλέπεις τη Ρου;

ΦΛΟ: Δε βλέπεις και πολλά μ’ αυτό το φως. [Η Βι μετακινείται στην κεντρική θέση· ψιθυρίζει στο αφτί της Φλο. Θορυβημένη.] Ω! [Αλληλοκοιτάζονται. Η Βι φέρνει το δάχτυλο στα χείλη.] Δεν το ξέρει;

ΒΙ: Θεέ μου, όχι. [Έρχεται η Ρου. Η Βι και η Φλο κοιτάζουν ξανά προς τα μπρος, ξαναπαίρνουν την αρχική τους στάση. Η Ρου κάθεται στα δεξιά. Σιωπή.] Μπορούμε να μην μιλάμε για τα περασμένα; [Σιωπή.] Για ό,τι ακολούθησε; [Σιωπή.] Να πιαστούμε χέρι-χέρι όπως παλιά;

[Μετά από μια στιγμή, πιάνονται χέρι-χέρι ως εξής: το δεξί χέρι της Βι με το δεξί χέρι της Ρου. Το αριστερό χέρι της Βι με το αριστερό χέρι της Φλο, το δεξί χέρι της Φλο με το αριστερό χέρι της Ρου, ενώ τα μπράτσα της Βι βρίσκονται πάνω από το αριστερό μπράτσο της Ρου και το δεξί μπράτσο της Φλο. Τρία ζευγάρια σφιγμένα χέρια ακουμπούν σε τρεις ποδιές. Σιωπή.]

ΦΛΟ: Νιώθω τα δαχτυλίδια. [Σιωπή.]


ΑΥΛΑΙΑ



Σημειώσεις

Φωτισμός
Μαλακός, από πάνω μόνο, εστιασμένος στην περιοχή όπου παίζουν οι ηθοποιοί. Η υπόλοιπη σκηνή όσο πιο σκοτεινή γίνεται.

Κοστούμια
Μακριά παλτά, κουμπωμένα ως το λαιμό, ξεθωριασμένο βιολετί (Ρου), ξεθωριασμένο κόκκινο (Βι), ξεθωριασμένο κίτρινο (Φλο). Απροσδιόριστης μόδας καπέλα από αλπακά με αρκετό γείσο ώστε να σκιάζονται τα πρόσωπα. Εκτός από τη διαφοροποίηση των χρωμάτων, τρεις φιγούρες όσο πιο ίδιες γίνεται. Μαλακά παπούτσια με λαστιχένιες σόλες. Τα χέρια να μακιγιαριστούν έτσι ώστε να είναι όσο πιο εμφανή γίνεται. Δεν φαίνονται δαχτυλίδια.

Κάθισμα
Στενό κάθισμα σαν παγκάκι, χωρίς πλάτη, τόσο φαρδύ ώστε να χωρά τρεις φιγούρες καθισμένες πλάι-πλάι. Όσο λιγότερο ορατό γίνεται. Δεν θα πρέπει να φαίνεται καθαρά πάνω σε τι κάθονται.

Έξοδοι
Οι φιγούρες δεν φαίνεται να εγκαταλείπουν τη σκηνή. Θα πρέπει να εξαφανίζονται λίγα βήματα από το φωτισμένο χώρο. Αν το σκοτάδι δεν επαρκεί, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν ριντό ή σπετσάτα όσο λιγότερο εμφανή γίνεται. Οι έξοδοι και οι είσοδοι πρέπει να γίνονται αργά, χωρίς να ακούγεται ήχος βημάτων.

Τα «Ω!»
Τρεις πολύ διαφορετικοί ήχοι.

Φωνές
Όσο πιο χαμηλές γίνεται ώστε να ακούγονται καθαρά. Άχρωμες, εκτός από τα τρία «ω!» και τις δύο ατάκες που τα ακολουθούν.

28/03/2007

παραμύθι

Βίνσεντ, του Τιμ Μπάρτον.

25/03/2007

τηλεκοντρόλ

Πριν από πέντε χρόνια, μου έκαναν δώρο μια τηλεόραση (Κύριος οίδε για ποιο λόγο). Πριν από τρία χρόνια, μια ωραία πρωία, επειδή είχα γεμίσει τα σεντόνια μου ψίχουλα (ναι, τρώω στο κρεβάτι γιατί το γραφείο μου είναι πάντα τίγκα) αποφάσισα να τα τινάξω από τη βεράντα. Σαν το διάολο όμως, το τηλεκοντρόλ μου αποφάσισε ότι ήθελε να πάρει τον αέρα του και μπερδεύτηκε μέσα στα σεντόνια, με αποτέλεσμα να βουτήξει από τον τρίτο και να κάνει ελεύθερη πτώση προς τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα αποκάτω.

Τώρα, αν πίστευα στα θαύματα, θα έλεγα ότι ο θεός των τηλεκοντρόλ έβαλε το χεράκι του ή ότι είχε άγιο, αλλά, όπως και να το πάρει κανείς, ήταν πολύ τυχερό: έπεσε στους δεκαπέντε πόντους κενό που υπήρχε ανάμεσα στα αυτοκίνητα!

Τέλος πάντων, μη σας τα πολυλογώ, κατεβαίνω κάτω να δω τι έγινε και να περισυλλέξω τα λείψανά του. Κατάφερα να μαζέψω τα περισσότερα (κάτι βιδούλες και κάτι ελατήρια καταλήξανε στον υπόνομο) και έκανα μια προσπάθεια να τα συναρμολογήσω (σκέφτηκα ότι στην κηδεία του θα 'πρεπε να δείχνει αξιοπρεπές, όχι σμπαράλια). Το τηλεκοντόρ όχι μόνο τη γλίτωσε με κάτι γρατζουνιές, αλλά δούλευε κανονικά μέχρι πρότινος που χάλασε το κουμπί που αλλάζει τα κανάλια κι αναγκάστηκα να το αντικαταστήσω.

Και η (εύλογη) απορία μου: αν είχα πέσει εγώ από τον τρίτο, θα την είχα γλιτώσει τόσο φτηνά άραγες;