Φεστιβάλ

Είναι αλήθεια ότι δεν το νιώθεις τόσο όταν είσαι μέσα και δουλεύεις, όταν έχεις άγχος, όταν είσαι άυπνος και κουρασμένος, όταν πρέπει να συγκεντρωθείς για να φέρεις σε πέρας το κομμάτι που σου αναλογεί. Όμως πότε-πότε, λίγο πριν την αρχή, στα κενά, στις στιγμές που είσαι περήφανος ή στο τέλος, σ’ αγγίζει φευγαλέα κι εσένα η ατμόσφαιρα: η αίθουσα που γεμίζει, αδειάζει, γεμίζει, το σκοτάδι, ο ήχος της μηχανής και της μπομπίνας που γυρίζει, το παράξενο φως που χτυπάει το λευκό πανί, ο θεατής που κρατάει την ανάσα του, που γελάει, που συγκινείται, που αδιαφορεί, η σιωπηλή ένταση του σκηνοθέτη που μετράει τις αντιδράσεις, η ζέστη του προβολείου, η κινούμενη εικόνα, η ανοίκεια γλώσσα, η ταινία. Μου λείπει ήδη.