28/05/2007

πίντερ, πάντα επίκαιρος

Ακριβώς
ΧΑΡΟΛΝΤ ΠΙΝΤΕΡ

Δυο άντρες κάθονται σ’ ένα τραπέζι με τα ποτά τους
Σιωπή

Στίβεν
Θέλω να πω, τα ‘χουμε πει τόσες φορές, έτσι δεν είναι;
Ρότζερ
Φυσικά.
Στίβεν
Τόσες φορές. Είκοσι εκατομμύρια. Αυτό έχουμε πει. Τόσες φορές. Αυτός ο αριθμός βασίζεται σε γεγονότα. Το ‘χουμε μελετήσει. Τα είκοσι εκατομμύρια είναι γεγονός. Όταν αυτοί οι άνθρωποι λένε τριάντα, θα σου πω ακριβώς τι κάνουν· παραποιούν τα γεγονότα.
Ρότζερ
Σκανδαλώδες.
Στίβεν
Σωστά. Θέλω να πω, πού στο διάολο το ξέρουν αυτοί;
Ρότζερ
Σωστά.
Στίβεν
Εμείς κάναμε όλους τους υπολογισμούς.
Ρότζερ
Σωστά.
Στίβεν
Γι’ αυτό μας πληρώνουν.
Ρότζερ
Και πολύ αδρά μάλιστα.
Στίβεν
Έτσι. Γερά λεφτά για γερά μυαλά.

Πίνουν
Τριάντα εκατομμύρια! Δηλαδή…!
Ρότζερ
Έτσι.
Στίβεν
Ένα θα σου πω, ούτε εγώ ούτε οι παραπάνω από μένα θα το ανεχτούμε για πολύ ακόμα. Αυτοί οι άνθρωποι, Ρότζερ, αυτοί οι άνθρωποι παραπλανούν την κοινή γνώμη συστηματικά και εσκεμμένα. Με πιάνεις;
Ρότζερ
Εγώ θα τους έστηνα στον τοίχο και θα τους εκτελούσα τους αλήτες.
Στίβεν
Για να σου πω την αλήθεια, ετοιμάζω μια επιτροπή που θα συζητήσει αυτό ακριβώς το θέμα.
Ρότζερ
Αλήθεια; Καλά κάνεις.
Πίνουν

Βασικά… Άκουσα ότι λένε για σαράντα εκατομμύρια.
Στίβεν
Τι;
Ρότζερ
Και ένας-δυο… το έχουν πάει ακόμα παραπέρα.
Στίβεν
Τι εννοείς;
Ρότζερ
Ε… ξέρεις… πενήντα… εξήντα… εβδομήντα…
Στίβεν
Μα τόσος είναι σχεδόν όλος ο πληθυσμός!
Ρότζερ
Το ξέρω.
Στίβεν
Μπα, τους πούστηδες!
Ρότζερ
Έχουν τρομερό θράσος, ε, Στίβεν;
Στίβεν
Δεν έχουν μόνο θράσος, Ρότζερ.
Ρότζερ
Όντως.

Παύση

Στίβεν
Ξέρεις τι θα προτείνω να τους κάνουμε;
Ρότζερ
Τι;
Στίβεν
Θα προτείνω να τους κρεμάσουμε, να τους ξεκοιλιάσουμε και να τους τεμαχίσουμε. Θέλω να δω τι χρώμα έχουν τ’ άντερά τους.
Ρότζερ
Το χρώμα της Κόκκινης Σημαίας, αγόρι μου.
Στίβεν
Σωστά.

Πίνουν

Βλέπεις, αυτή η ιστορία είναι διπλά αηδιαστική επειδή οι πολίτες αυτής της χώρας μάς υποστηρίζουν. Είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν μαζί μας στη βάση των είκοσι εκατομμυρίων. Είναι απόλυτα ευχαριστημένοι! Και τι κάνουν αυτοί οι αλήτες; Μια προμελετημένη απόπειρα να υποσκάψουν και να υπονομεύσουν την ασφάλειά τους. Και την πίστη τους.

Ο Ρότζερ πίνει και μετά κοιτάζει τον Στίβεν.
Ρότζερ
Δώσ’ μου άλλα δύο, Στίβεν.

Ο Στίβεν καρφώνει το βλέμμα του στον Ρότζερ.
Στίβεν
Άλλα δύο;
Ρότζερ
Άλλα δύο εκατομμύρια. Θα σε κεράσω ένα ποτό ακόμα. Άλλα δύο για ένα ποτό ακόμα.
Στίβεν
(αργά) Όχι, όχι Ρότζερ. Είναι είκοσι εκατομμύρια. Ούτε ένας παραπάνω.
Ρότζερ
Εννοείς ακριβώς;
Στίβεν
Εννοώ ούτε ένας παραπάνω. Ακριβώς.

Παύση
Θέλω να δεχτείς αυτόν τον αριθμό.

Παύση
Να δεχτείς αυτόν τον αριθμό.

Κοιτάζονται
Ρότζερ
Είκοσι εκατομμύρια νεκροί; Ακριβώς;
Στίβεν
Ακριβώς.

25/05/2007

μικρές στιγμές ραδιοφωνικής ευτυχίας

Που λες, γενικά ποτέ δεν ήμουν του ραδιοφώνου και στο σπίτι μου δε βάζαμε ραδιόφωνο ποτέ. Ήμασταν της ησυχίας, παρεκτός αν θέλαμε ν' ακούσουμε μουσική, οπότε βάζαμε δίσκους ή κασέτες. Στο Γυμνάσιο έπιασα μια καινούρια φιλενάδα που άκουγε ράδιο ολημερίς κι ολονυχτίς, κι άκουγα όποτε πήγαινα στο σπίτι της αναγκαστικά -- τέτοιο κόλλημα μας είχε πιάσει, που στο τέλος το κλείσαμε το ραδιόφωνο και προσποιούμασταν ότι κάναμε δική μας εκπομπή που τη γράφαμε σε κασέτα. Κάτι σαν το «Σούλα, μ' ακούς; Σούλα, σ'αγαπάω, Σούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος». Μετά τις ακούγαμε με φίλους και κατουριόμασταν στα γέλια.

Όταν πρωτόρθα στην Αθήνα όμως και γνώρισα το άλλο μισό της εξίσωσης, το ραδιόφωνο, κι ιδιαίτερα ο Μανώλης Οικονόμου με τη «Νυχτερινή Βάρδια» έμελλε να είναι ο μόνος μας σύνδεσμος. Τον καιρό που μέναμε σε ξεχωριστά σπίτια είχαμε πολύ συγκεκριμένο βραδινό πρόγραμμα: από τις δέκα και για μία ώρα μιλάμε στο τηλέφωνο για τα νέα της μέρας, έντεκα με δώδεκα διάλειμμα για μπάνιο και δώδεκα η ώρα* καθόμαστε ν' ακούσουμε Μανώλη. Το άλλο, πιο ομιλητικό μισό της εξίσωσης έπαιρνε τηλέφωνο και του έπιανε την κουβέντα -- εγώ που είμαι πιο πολύ της ψηφιακής επικοινωνίας του έστελνα μέιλ. Και δώσ' του αφιερώσεις και δωσ' του παραγγελιές και δωσ' του συζητήσεις επί συζητήσεων περί μουσικής και πάντα να με παίρνει ο ύπνος στην αποφώνηση.

Ως και πρωτοχρονιά έφτασα να κάνω με το Μανώλη -- εκείνος στο στούντιο κι εγώ ολομόναχο στο σπίτι. Τότε ακόμα ήταν εδώ παραδίπλα και μου είχε περάσει απ' το μυαλό να πάρω καμιά μπύρα και να πάω από 'κει να του χτυπήσω την πόρτα, αλλά δεν το αποφάσισα τελικά... Ναι, σου λέω, τρελός έρωτας με το Μανώλη. :)

Η φωνή του Μανώλη με έχει συνοδεύσει σε πολλά απ' τα ξενύχτια· στα ερωτευμένα, και τα μοναχικά, και σ' εκείνα που έχω δουλειά, και στα βροχερά και στα χαρούμενα.

Η «Νυχτερινή Βάρδια» παραμένει η μόνη εκπομπή που ακούω (σποραδικά πλέον είναι η αλήθεια) στο ραδιόφωνο, πέρα από Red και Τρίτο ή Δεύτερο δηλαδή όταν τυχαίνει να μπαίνω σ' αμάξι. Όπως απόψε, ας πούμε, που έχει αφιέρωμα Ντύλαν. Γεια σου, Μανώλη!

*Θυμάμαι αμυδρά, χωρίς όμως να είμαι και πολύ βέβαιο, ότι κάποια φάση άρχιζε στις έντεκα η εκπομπή και μετά άλλαξε ώρα, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.


[Αφιερωμένο στην Ε. που τέτοια ώρα θα κάνει το τελευταίο σέιβ στη μετάφρασή της γι' απόψε.]