Σε καφέ μικρό
όλο συμπάθεια, ναι
ήπια τσάι

Βασανιστήρια

Ο βασανιστής πώς τα αντέχει;

Φεστιβάλ

Είναι αλήθεια ότι δεν το νιώθεις τόσο όταν είσαι μέσα και δουλεύεις, όταν έχεις άγχος, όταν είσαι άυπνος και κουρασμένος, όταν πρέπει να συγκεντρωθείς για να φέρεις σε πέρας το κομμάτι που σου αναλογεί. Όμως πότε-πότε, λίγο πριν την αρχή, στα κενά, στις στιγμές που είσαι περήφανος ή στο τέλος, σ’ αγγίζει φευγαλέα κι εσένα η ατμόσφαιρα: η αίθουσα που γεμίζει, αδειάζει, γεμίζει, το σκοτάδι, ο ήχος της μηχανής και της μπομπίνας που γυρίζει, το παράξενο φως που χτυπάει το λευκό πανί, ο θεατής που κρατάει την ανάσα του, που γελάει, που συγκινείται, που αδιαφορεί, η σιωπηλή ένταση του σκηνοθέτη που μετράει τις αντιδράσεις, η ζέστη του προβολείου, η κινούμενη εικόνα, η ανοίκεια γλώσσα, η ταινία. Μου λείπει ήδη.

Ψαχνό

Απ’ όλα όσα ακούγονται
—το επίμονο κλακ-κλακ των πλήκτρων,
το απαλό φύσημα απ’ το ανεμιστηράκι του υπολογιστή,
το στόρι που τρίζει,
το τσούγκρισμα των πιάτων που πλένει η γειτόνισσα,
τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν,
το χτύπημα του σφυριού
ή το θρόισμα των φύλλων στο πάρκο—
τίποτα δεν κάνει τα μέσα μου να μουδιάζουν πιο πολύ
απ' το πλουφ-πλουφ της σάρκας ενός ευτραφούς υπογαστρίου πάνω σε σάρκα
στο διαμέρισμα του ισογείου.

Διαπίστωση

Μας χωρίζουν σκέψεις, συναισθήματα, αναστολές, γνώσεις, ιδέες, απόψεις, προσδοκίες, κόκαλα, μύες και δέρμα, ρούχα, σεντόνια, πορτόφυλλα και τοίχοι, μπάιτ και καλώδια, δρόμοι, πλατείες, φράχτες, σπίτια, λόφοι, γειτονιές και πολλοί άνθρωποι.

Ζέστη τροπική. Και υγρασία.
Ένας χοντρός σωλήνας με μαύρο ρουθούνι ρουφάει τον καπνό σε μικρούς στροβίλους.

Πιτσιλίτσηκα με αίμα. Θα βγει στο πλύσιμο.
Έτσι ξεπλένονται οι αμαρτίες: με χλωρίνη, στους εξήντα.

Κλείνω τα μάτια και στο γκριζωπό σκοτάδι πίσω από τα βλέφαρα αρχίζουν να επιπλέουν διάφορες μορφές. Κάθε λογής πολύεδρα σε ποικίλες αποχρώσεις του σκοταδιού γεννιούνται ξαφνικά στο κέντρο του οπτικού μου πεδίου· άλλοτε έρχονται καταπάνω μου κι άλλοτε ξεμακραίνουν, έτσι που συνέχεια έχω την εντύπωση πως βρίσκομαι σ’ ένα τούνελ που τεντώνει ενώ τρέχω μέσα του με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ένα τούνελ που ανοίγεται ενώ περνάω, είτε λίγα μέτρα μπροστά μου είτε πίσω απ’ την πλάτη μου. Αν σταματήσω, θα συντριβώ στο τέρμα του.

Αστραπή.

Τα πολύεδρα κάνουν τόπο σε μικρές διαφανείς ραβδοειδείς σιλουέτες σαν βακτήρια σε γυάλινο πιατάκι κάτω απ’ το μικροσκόπιο ή ίσως σαν διάφανες σειρές λουκάνικα ιδωμένες από τη λάθος άκρη ενός τηλεσκοπίου. Τις βλέπω με την άκρη του ματιού· αν δοκιμάσω να εστιάσω πάνω τους, σκορπίζουν στα πλάγια με σπασμωδικές κινήσεις συγχρονισμένες με την κίνηση του μυ πίσω απ’ το μάτι.

Αστραπή.

Κλείνω σφιχτά τα μάτια για να τα διώξω, για να μπορέσω πια να κοιμηθώ, αλλά τώρα βλέπω χιονάκι, σκοτεινό χιόνι πάνω σε σκοτεινό φόντο. Ακούω τη φλέβα που χτυπάει υπόκωφα στον ίδιο παλμό με το χιονάκι που όλο απλώνει και μαζεύει σα σμήνος.

Αστραπή.

Αστραπή.

Αστραπή.

Και ν’ ανοίξω τα μάτια το σκοτάδι θ’ αλλάξει λίγο χρώμα, αλλά θα ‘ναι ακόμα εκεί, γεμάτο σχήματα και παράλογες μορφές.

Ημικρανία.