Κλείνω τα μάτια και στο γκριζωπό σκοτάδι πίσω από τα βλέφαρα αρχίζουν να επιπλέουν διάφορες μορφές. Κάθε λογής πολύεδρα σε ποικίλες αποχρώσεις του σκοταδιού γεννιούνται ξαφνικά στο κέντρο του οπτικού μου πεδίου· άλλοτε έρχονται καταπάνω μου κι άλλοτε ξεμακραίνουν, έτσι που συνέχεια έχω την εντύπωση πως βρίσκομαι σ’ ένα τούνελ που τεντώνει ενώ τρέχω μέσα του με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ένα τούνελ που ανοίγεται ενώ περνάω, είτε λίγα μέτρα μπροστά μου είτε πίσω απ’ την πλάτη μου. Αν σταματήσω, θα συντριβώ στο τέρμα του.

Αστραπή.

Τα πολύεδρα κάνουν τόπο σε μικρές διαφανείς ραβδοειδείς σιλουέτες σαν βακτήρια σε γυάλινο πιατάκι κάτω απ’ το μικροσκόπιο ή ίσως σαν διάφανες σειρές λουκάνικα ιδωμένες από τη λάθος άκρη ενός τηλεσκοπίου. Τις βλέπω με την άκρη του ματιού· αν δοκιμάσω να εστιάσω πάνω τους, σκορπίζουν στα πλάγια με σπασμωδικές κινήσεις συγχρονισμένες με την κίνηση του μυ πίσω απ’ το μάτι.

Αστραπή.

Κλείνω σφιχτά τα μάτια για να τα διώξω, για να μπορέσω πια να κοιμηθώ, αλλά τώρα βλέπω χιονάκι, σκοτεινό χιόνι πάνω σε σκοτεινό φόντο. Ακούω τη φλέβα που χτυπάει υπόκωφα στον ίδιο παλμό με το χιονάκι που όλο απλώνει και μαζεύει σα σμήνος.

Αστραπή.

Αστραπή.

Αστραπή.

Και ν’ ανοίξω τα μάτια το σκοτάδι θ’ αλλάξει λίγο χρώμα, αλλά θα ‘ναι ακόμα εκεί, γεμάτο σχήματα και παράλογες μορφές.

Ημικρανία.