Απ’ όλα όσα ακούγονται
—το επίμονο κλακ-κλακ των πλήκτρων,
το απαλό φύσημα απ’ το ανεμιστηράκι του υπολογιστή,
το στόρι που τρίζει,
το τσούγκρισμα των πιάτων που πλένει η γειτόνισσα,
τις πόρτες που ανοιγοκλείνουν,
το χτύπημα του σφυριού
ή το θρόισμα των φύλλων στο πάρκο—
τίποτα δεν κάνει τα μέσα μου να μουδιάζουν πιο πολύ
απ' το πλουφ-πλουφ της σάρκας ενός ευτραφούς υπογαστρίου πάνω σε σάρκα
στο διαμέρισμα του ισογείου.
8 comments:
πολύ ερεθιστικό
Δεν είναι μόνο το Παγκράτι ερωτική γειτονιά, υπάρχουν κι άλλες, κύριε Σηπόπουλε.
(γουίνκ γουίνκ εντατίκ που λέτε κι εσείς)
σαν το Παγκράτι καμία
(νατζ νατζ)
ΥΓ 1 Είχα πει να μη σχολιάσω, αλλά επροκλήθην.
ΥΓ 2 Το λαβ στόρι τρίζει;
Say no more, mon ami. :)
(Είναι που προκαλείσαι δύσκολα εσύ. Όσο για τα λαβ στόρι, πάντα κάτι θα τρίζει -- θες οι σουμιέδες, θες οι γερασμένες αρθρώσεις...)
διακρίνω μέσα σ'όλα και μια κακή ηχομόνωση στην κατασκευή της πολυκατοικίας σας.
Οι εργολάβοι! Οι εργολάβοι!
(κακή ηχομόνωση + έκλυτα ήθη) / πσηφιακή ματιά = σουξεδιάρικο ποστ
:)
ps: Carne trémula!
pps: Άντε ρε παιδί μου, γράψε τίποτα. Τέσσερις μήνες τώρα κανιβαλίζουμε το υπογάστριο...
Ευτυχώς που είναι ευτραφές και έχει ακόμα για ξεψάχνισμα, γιατί από έμπνευση...
Post a Comment